Cultuur vormt een draagvlak voor solidariteit. Ze zorgt voor de voorspelbaarheid en voor de zingeving van het sociaal handelen. Cultuur heeft zo iets vanzelfsprekends. De collectieve veronderstellingen bieden een houvast om het sociale verkeer voorspelbaar te maken. De culturele vormen moeten worden aangeleerd door socialisatieprocessen. Instincten zijn aangeboren richtinggevende principes. Het aan anderen doorgeven van waarden, normen, doelstellingen en verwachtingen wordt cultuuroverdracht genoemd. Socialisatie of enculturatie is het overbrengen van groep naar individu. Bij het overbrengen tussen twee samenlevingsverbanden spreken we van acculturatie.

Door middel van socialisatie wordt aan individuen geleerd wat in een bepaalde sociale situatie als gewenst gedrag wordt beschouwd. De maatschappelijke structuren worden verinnerlijkt. De individuen ervaren ze als van henzelf. Dit heet internalisatie.

Primaire socialisatie gebeurt in primaire groepen. Deze is vooral informeel van aard. Door secundaire socialisatie leren mensen hoe ze zich moeten gedragen in formele omstandigheden en omgevingen. Tertiaire socialisatie vindt plaats via de massamedia.

Er bestaan klassenspecifieke socialisatieprocessen. Er komen verschillen voor in het opvoedingspatroon. Het onderwijs heeft een grote greep op het individu. Kinderen uit de arbeidsklasse hanteren een restricted code. Ze kennen vele vooronderstellingen waarvan men aanneemt dat de toehoorder ze kent. Kinderen uit de middenklasse leren een elaborated code. Dit is een manier van spreken waarin de betekenis van woorden kan worden geïndividualiseerd en zo in verschillende specifieke omstandigheden kan worden gebruikt.

Socialisatie heeft ook een geslachtsspecifieke dimensie. Belangrijke socialisatiemomenten nemen de vorm aan van een collectief ritueel. Het verlevendigt waarden en normen en er grijpt een circulatie plaats van de gedeelde cultuur elementen via bewuste en onbewuste symbolische interacties.