Bentham ging ervan uit dat men het nuttigheidsimpact van een collectieve maatregel kon meten; bv. bij A +5, bij B+3, bij C -2, bij D -4; in de collectiviteit van ABCD is er dus een surplus van +2, dus mag de maatregel doorgevoerd worden; de Italiaanse economist Vilfredo Pareto (1848-1923) stelde echter dat men geen interpersonele nuttigheidsvergelijkingen kon maken; individuen ordenen voor zichzelf de nuttigheid van alternatieven; een derde instantie kan echter de nuttigheid van alternatieven van verschillende personen niet ordenen; dus A kan voor zichzelf wel ordenen bvb. H1=5, H2=3, H3=-1; en B kan voor zichzelf ordenen H1=7; H2=4 en H3 = 1; maar instantie C kan daaruit niet afleiden dat (B)H1=7>(A)H1=5>(B)H2=4>(A)H2=3>(B)H3=1>(A)H3=-1; aangezien er geen interpersonele nuttigheidsvergelijking mogelijk is kan een algemene maatregel maar nuttig geacht worden wanneer hij voor niemand een verslechtering betekent en voor anderen een verbetering meebrengt; zodra de maatregel iemands positie verslechtert zou men moeten vergelijken of de verslechtering van de positie van die persoon al dan niet groter is dan de verbetering voor andere personen, hetgeen onmogelijk is;

Deze strenge Pareto-vereiste werd afgezwakt door de economisten Kaldor en Hicks; als men de Pareto-vereiste aanhoudt kan men immers bijna geen enkele beleidsmaatregel meer doorvoeren want er is wel altijd iemand die vindt dat zijn positie daardoor verslechtert; volgens Kaldor en Hicks is een maatregel efficiënt wanneer de verbetering, die hierdoor voor sommigen wordt gerealiseerd overduidelijk van die grootte is dat zij hiermede de verliezers kunnen compenseren; het K-H-efficiëntie begrip zal een belangrijk criterium worden in de ‘law and economics’- benadering; bv. stel dat een eigenaar te goeder trouw 10 cm bouwt over zijn perceelsgrens; de kost voor de buur is 100 € (kost van 10 cm streepje land) en de kost van afbraak en heropbouw van de muur is 3000 €; in dat geval moet de rechter geen afbraak bevelen maar schadevergoeding aan de buur voor het verlies van de grond ( zie de leer van rechtsmisbruik in burgerlijk recht);